Uit Eten

Op weg naar het super bedrijf Felix Callejo in centraal Spanje besloot ik de avond ervoor in een klein hotel te slapen zodat ik de volgende morgen vroeg én uitgeslapen aan de meet stond. Het werd Hotel Aranda ** in Aranda del Duero. Nóóit van gehoord zult u denken, en niet onterecht. Meteen bij aankomst al een verassing, het terras was open (!) en bij het inchecken werd mij verteld dat het diner werd geserveerd vanaf 20.30. Ja we zijn in Spanje tenslotte dus om 18.00 aan tafel is er niet bij. Maar een open restaurant is op zich al feest.

Na het wegwerken van copieuze hoeveelheden E-Mails was het tijd om aan tafel te gaan. Dát waren we niet meer gewend want het laatste restaurantbezoek lag ver, vér in het verleden. Om bij het restaurant te komen moest ik door het café waar zojuist een voetbalwedstrijd was begonnen op TV, de zaak zat vol. Géén bediening in het restaurant dus ik wachtte rustig mét mondkapje tot ik 15 minuten later werd ‘geplaceerd’.

Het voetbal gedruis nam toe en de aanwezigheid van de bediening áf maar desondanks eindigde ik met een menukaart aan tafel. Deze werd meteen weer verwijderd om te worden vervangen door een fotokopie met wat gerechten waarvan tenminste de helft al was doorgestreept om even later weer te worden vervangen door een nieuw blaadje met nog een streepje extra. Ik nam iets met ’verde’ vanuit de gedachte dat groen groente betekent en dus okay is, erna Lomo de Cerdo. De wijnkaart arriveerde, pakweg 150 titels rood en 6 wit waarvan er 3 bleken niet aanwezig te zijn. Bespottelijke prijzen. Het werd dus Rueda wit, Boyante Verdejo 2020 voor € 10,- per fles (!) aan tafel en de rode Callejo Reserva 2016 voor slechts € 28,-. Anderhalf glas van ieder, de rest gaat mee in ‘knijpflessen’ voor later.

Toen de bediening vanuit de TV afdeling op snelheid het restaurant aandeed, werden beide flessen opengemaakt. Het meerdere malen gevraagde water ‘Con Gaz’ bleef achterwege.

De eetzaal is zeer groot met een spiegelend gladde houten vloer en gigantische vierkante, donker houten pilaren die het plafond dragen waarin behalve grote houten bogen met glas in lood, ook TL balken die het ijskoude licht nog enigszins proberen te verhullen achter een houten lambrisering. De pakweg 100 tafels zijn gedekt met groen/grijs onderkleed en beige plastic boven ‘kleed’. Functionele wijnglazen. Als ik de Parajes de Callejo 2016 bestel komt er wel meteen een bovenmaats glas om deze superwijn te bergen. Het waterglas blijft leeg.

Naast mij een gast die naar schatting 200 KG weegt. Hij bestelt een fles rood en krijgt er een groot wijnglas vól ijsblokjes bij. Hij gooit het glas halfvol wijn aangevuld met plat mineraalwater, okay, hij is gelukkig. Schuin tegenover mij een (Brits) stel waarvan het gemiddelde gewicht nog ver bóven de 200 KG zal hebben gelegen. Zij doet haar uiterste best om in het Spaans met de bediening te communiceren. Dát resulteert in een tafel overladen met gerechten, van alles twee. Zij slaan zich er moedig doorheen.

Mijn witte Rueda was prima, schoon, zuiver en fris, niets op aan te merken. Toen mijn voorgerecht ter tafel verscheen bleek het een laag sufgekookte piepers met daarop een dikke laag gekookte snijbonen met gebakken knoflook en (denk ik) buikspek van Iberico. Zout en peper ontbraken op tafel, maar die waren ook niet nodig.

In de TV zaal zwelt het geluid verder aan en daalt evenredig de aandacht van de bediening aan onze kant van de muur nóg verder. Géén idee wat voor match het betreft, we schrijven 28 april, ik zal aan trouwe klant en voetbal ‘crack’ Vincent Schiltkamp vragen wie tegen wie het was, hij weet altijd alles. Het versplinterende geluid van een glas dat naast ons in duizend stukje op de harde tegelvloer uiteenspat maakt de drukte aan die kant voelbaar.

De ober komt zowaar langszij om mijn voorgerecht bord van tafel te halen. Het grote gele M logo op zijn kontzak valt mij op, hij heeft duidelijk een tweede baan. Pakweg 29 seconden later staat het hoofdgerecht voor mij en is de ober nóg sneller weer verdwenen richting TV voetbal gedruis. De wedstrijd wordt duidelijk spannender als bij de Britse buren de nagerechten worden ingezet, met bestek dat op tafel wordt gekeild richting de gasten, men heeft haast en is wéér weg.

De tafel tegenover mij wordt gevuld door een papa die een videocall met zijn kind aangaat incluis opnamen van alle omringende tafels. Ik heb ook gezwaaid. Zoon is uitgelaten om Paps te zien en herkent het TV geluid aan onze kant. In Pap’s afwezigheid mag hij in bed de wedstrijd kijken bij mam’s die ook breed lachend in beeld komt. En als ik mama zo even 1-2-3 zag dan begrijp ik de beide mannen’s enthousiasme.

Zomaar een diner in ‘the middle of nowhere’ in Spanje. Eten dat ik thuis 10 keer beter kook, bediening die héél wat anders aan hun hoofd had. Maar mán-mán-mán wat was het leuk om weer in een restaurant te eten. Voor herhaling vatbaar.

Het geluid in de aangrenzende zaal stijgt en de aanwezigheid van de bediening daalt evenredig. GOOOOAAAALLLLLL, hoor ik en heb begrip voor de afwezige bediening aan onze kant.